เอนทรี่นี้เป็นส่วนหนึ่งของกิจกรรม
โจทย์ที่ 2 ของปีการศึกษา 2018 : การบ้านวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด – บ็อกการ์ต
(Related to : Max’s Story I : Brother)
1
“แม็กซ์”
“หืม?”
“รู้รึเปล่าว่า hope ย่อมาจากอะไร”
แม็กซ์มีสีหน้างงงวย นั่งมองธีโอ พี่ชายของเขาที่นั่งบนเตียงฝั่งตรงกันข้าม กดมือถือที่เพิ่งได้มาเป็นของขวัญวันเกิดอายุ 13 ปี
ตามประสาคนเห่อของใหม่ ธีโอใช้มือถือดูทุกอย่างบน facebook อ่านทุกอย่างให้แม็กซ์ฟัง
“hope มันก็คือ hope ไม่ใช่หรอธีโอ”
“ม่ายๆ” ธีโอส่ายหน้า
“มีคนบอกไว้ว่าจริงๆแล้ว hope ย่อมากจาก Hold On, Pain Ends” พูดจบธีโอก็เงยหน้าขึ้น ยักคิ้วให้ “เจ๋งเนอะ ฟังแล้วรู้สึก move on ดี”
แม็กซ์หัวช้า คิดตามธีโอไม่ทันเท่าไหร่ แต่ถ้าธีโอว่าเจ๋งแม็กซ์ก็จะคิดว่าเจ๋งด้วย
“เพิ่งรู้ว่า hope มาจากประโยคนี้ ดีจังเลยฮะ”
“นี่ๆแม็กซ์ มีคำอื่นด้วยนะ อันนี้เจ๋งกว่าเดิมอีก” ธีโอทำเสียงตื่นเต้น “แล้วรู้มั้ยว่า fear ย่อมาจากอะไร?”
แม็กซ์ขมวดคิ้ว ส่ายหน้า เป็นการส่งจังหวะที่ดีเยี่ยมให้ธีโอกระแอมแฮ่มๆแล้วค่อยพูดต่อ
“มันมาจากสองอย่างนะ ขึ้นอยู่กับคนจะเลือกมอง”
“อื้อ”
“นายจะมองว่า fear มาจาก forget everything and run ก็ได้”
“…”
“หรือจะมองเป็น face everything and rise ก็ได้”
“……………”
“ทำหน้าแบบนี้ไม่เข้าใจล่ะสิ” ธีโอหัวเราะลั่น แม็กซ์รู้ว่าตอนนี้คิ้วตัวเองขมวดมุ่น เพราะเขาก็ไม่เข้าใจสิ่งที่ธีโออธิบายจริงๆ
“โอเคๆ ไม่เป็นไร เจ้าบื้อแม็กซ์เอ๊ย” ธีโอส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วมือธีโอก็ขยี้ผมแม็กซ์จนยุ่งเหยิงเหมือนที่ทำประจำ นั่นทำให้แม็กซ์หัวเราะออกมาเสียงดังไปด้วย
2
แม็กซ์รักธีโอมากๆ และแม็กซ์ก็เชื่อว่าธีโอก็รักแม็กซ์เหมือนกัน
ก็พวกเราเป็นพี่น้องกันนี่นา
นั่นเป็นสิ่งที่แม็กซ์เชื่อมาตลอด
นั่นทำให้แม็กซ์ไม่เข้าใจเลย
ว่าทำไม ‘บ็อกการ์ต’ ที่อยู่ตรงหน้าแม็กซ์ถึงได้ออกมาเป็น ‘ธีโอบอลด์ มาร์แชลล์’
สายตาของ ‘ธีโอ’ ที่มองมาทำให้ร่างกายของแม็กซ์เย็นวาบ
แม็กซ์ทำอะไรไม่ถูก แม้แต่จะพูดออกมาเป็นคำยังพูดไม่ออก ทั้งๆที่ ‘ธีโอ’ ตรงหน้าก็ไม่ได้ขยับไม่ได้ทำอะไร
แต่การที่ธีโอไม่ขยับนั่นแหละ ทำให้แม็กซ์ ‘กลัว’ มากกว่าเดิม
สายตาสั่นระริกเบือนไปหาศาสตราจารย์พอลที่ยืนอยู่หน้าประตู วนกลับมาที่ธีโอ ซ้ำไปซ้ำมา
แม็กซ์มือสั่น
ต้องเสกคาถา
ใช่แล้วต้องเสกคาถา
แล้วทุกอย่างจะจบลง
แม็กซ์พยายามคุมมือตัวเองให้นิ่ง ยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นมา ริมฝีปากแห้งผากเอ่ยคาถา
“ริ … ริดิคลัส!”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ไม่เกิดอะไรขึ้น
แม็กซ์ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเป็นเพราะตัวเองร่ายคาถาผิด หรือ สะบัดไม้กายสิทธิ์ผิด
แม็กซ์รู้แค่ว่าตอนนี้มือของแม็กซ์สั่นกว่าเดิม ขอบตาเริ่มร้อนผ่าว รู้สึกเหมือนจะร้องไห้
“มาร์แชลล์ สูดหายใจเข้าลึกๆ”
ศาสตราจารย์พอลที่เห็นทีท่าไม่ดีก้าวเท้าออกมาจากประตู เรียกความสนใจจากแม็กซ์ให้หันไปมอง ศาสตราจารย์ขยับมือที่ถูกต้อง อ้าปากออกเสียงคาถาให้แม็กซ์ฟัง
แม็กซ์พยักหน้า
ต้องได้สิ
ต้องทำให้ได้
ต้องผ่านมันไปให้ได้
เขาหลับตาลง สูดลมหายใจ ก่อนจะเอ่ยออกมาอีกครั้ง
“รีดิคูลัส!”
3
การบ้านบ็อกการ์ตจบลง
แม็กซ์ผ่านไปได้อย่างด้วยดี
เขาเสกให้ธีโอใส่ชุดฟักทองพองๆใหญ่ๆแล้วเต้นแท็บ
เขาได้รับเสียงปรบมือเป็นกำลังใจจากศาสตราจารย์พอล
แต่แม็กซ์ก็ไม่ได้รู้สึกสบายใจขึ้นมาเลย
แม็กซ์รู้ว่าตัวเองกลัวอะไร
แม้แม็กซ์จะเชื่อว่าธีโอรักแม็กซ์
แต่ลึกๆแล้วแม็กซ์ก็กลัว
กลัวว่าธีโอจะไม่รักแม็กซ์อีกต่อไป
กลัวว่าธีโอจะเกลียดแม็กซ์
‘สายตาที่เย็นชา’ ที่มองมาของธีโอคือสิ่งที่ทำให้แม็กซ์กลัวที่สุด
ขนาดของอย่างฟักทองมาเต้นแท็บยังกลายเป็นอะไรที่น่าตลกกว่า เมื่อเทียบกันแล้ว..
4
คำพูดของธีโอย้อนกลับเข้ามาในหัว
คำพูดที่ธีโอคงเล่าแบบไม่คิดอะไร แต่แม็กซ์เพิ่งเข้าใจความหมายของมัน
F E A R
เมื่อมีความกลัว เราก็ต้องเลือก
เลือกว่าจะลืมมันแล้วหนีไป
หรือเลือกที่จะเผชิญหน้ากับมัน
สำหรับแม็กซ์…
แม็กซ์ไม่ใช่คนที่มีความกล้าอะไร
เพราะฉะนั้น..
แม็กซ์ขอเลือกที่จะหนีไปดีกว่า
เพราะถ้าเทียบกันแล้ว บางทีการที่ต้องจำว่าสิ่งที่ตัวเองกลัวเกี่ยวกับอะไรนั่นล่ะ คือสิ่งที่น่ากลัวที่สุดสำหรับแม็กซ์
กลายเป็นว่าสตอรี่ของแม็กซ์ได้อัพเดทเฉย(?) 5555555555
ถ้าใครได้อ่านเอนทรี่สตอรี่ของแม็กซ์น่าจะพอเห็นว่าตอนนี้ความสัมพันธ์ของแม็กซ์กับพี่ชายเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงค่ะ นั่นมันเลยเป็นสาเหตุที่ทำให้ความกลัวของแม็กซ์ในปัจจุบันออกมารูปแบบนี้5555
คิดว่าการที่เจอการบ้านบ็อกการ์ตน่าจะทำให้สตอรี่ของน้องที่เราวางแผนไว้ในอนาคตมีการเปลี่ยนแปลงเล็กๆเหมือนกันค่ะ ถ้าไม่ผิดพลาดหรือมีเหตุแทรกซ้อนก็น่าจะได้เขียนถึงสตอรี่ในจุดนั้น
ขอขอบคุณศจ.พอลที่มาโคกันด้วยนะคะ!
ส่งการบ้านค่ะ!
krrrrrrrt 